Hacamatın Geçmişine Doğru Bir Zaman Yolculuğu Yapıyoruz

Hacamat kelimesi, Arapça kökenli olup ’emmek’ anlamına gelen ‘hacm’ fiilinden türemiştir. Bu tedavi yöntemine başvurma eylemi ‘ihticam’, bu işi meslek edinen kişiye ise ‘haccam’ denir. Farklı kültürlerde de yaygın olarak kullanılan bu yöntem, Somali ve Singa gibi dillerde ‘Shinga’ ya da ‘Toobin’ olarak bilinirken, Batı dünyasında ise ‘wet cupping therapy’ adıyla anılır.

Bu inançla birlikte, hastalıkların tedavisinde sihir ve büyünün yanı sıra kan alma yöntemi de kullanılıyordu. Zamanla, bu mistik yaklaşımlar yerini deneyim ve bilimsel yöntemlere bırakınca, kan alma gerçek anlamda bir tedavi yöntemi haline geldi.

Mısır’da hacamat tedavisi Antik Çağ’a kadar uygulanmış ve tıbbi olarak ilk kez M.Ö. 1550 yılına tarihlenen Ebers Papirüsü’nde bahsedildiği bilinmektedir.

Jin Hanedanlığı döneminde, ünlü bitki bilimci ve simyacı Ge Hong’un yazdığı ‘Acil Durumlar İçin Reçeteler El Kitabı’ adlı eserde, hayvan boynuzlarından yapılan kupaların ve akupunkturun birleştirilmesiyle birçok hastalığın etkili bir şekilde tedavi edilebileceğine inanıyordu.

Hipokrat, anjin, adet düzensizlikleri ve diğer sağlık problemlerinde hacamatı önerirken zamanla Asya ve Avrupa medeniyetlerinde farklı formlarıyla  uygulandı.

Pek çok esere konu olan hacamat, Eski Anadolu Türkçesi dönemine ait olduğu tespit edilen ‘Kitâb–ı Kehhal-nâme-i Nûrü’l-Uyûn’ isimli eserde de anlatılmıştı.

İbn-i Sina’nın ‘El-Kanun fi’t-Tıb‘ isimli eseri de hacamata dair bilgilerden bahseder.

Hacamatın Rönesans döneminde özellikle İtalya’da kullanıldığı düşünülür. Daha sonra popülerliğini kaybetmeye başlamıştır.

Osmanlı sarayında da kullanıldığı düşünülür.

Hacamat uygulamaları konusunda dikkatli olunması ve uzman kişilere danışılması önemlidir.

Peki sizin hacamatla ilgili görüşleriniz neler?