Açlık Sınırında 5,2 Milyarlık “Resital”

Türkiye’de bazen öyle rakamlarla, öyle tezatlarla karşılaşıyoruz ki; insan aklına mukayyet olmakta zorlanıyor. Hani o meşhur hikâyede geçer ya; “Bayburt Bayburt olalı böyle zulüm görmedi” diye… Bugün önümüze konulan 2025 bütçe rakamlarına baktığımızda, milletin cüzdanı da, vicdanı da tıpkı o hikâyedeki gibi bir garabetle karşı karşıya.

Konumuz; Devlet Opera ve Balesi’ne ayrılan, dudak uçuklatan o meşhur pay: Tam 5,2 milyar TL.

Rakamı hızlıca okuyup geçmeyin. Durun ve düşünün.

Devletin yurt dışındaki yumuşak gücü, Türk dünyasıyla köprümüz TİKA’ya 3,8 milyar lira layık görülüyor. Yurt dışındaki vatandaşlarımızın hamisi YTB’ye 3,2 milyar lira ayrılıyor. Ama sıra, bu coğrafyanın genetik kodlarında olmayan, halkın %99’unun ömründe bir kez bile kapısından girmediği, sadece “kaymak tabaka”nın eğlencesi olan Opera ve Bale’ye gelince musluklar sonuna kadar açılıyor: 5,2 milyar lira!

Bu Parayı Kimin İçin Harcıyorsunuz?

Sormak zorundayız: 86 milyonluk Türkiye’de, bu sanat dallarını düzenli takip eden kitle kaç kişi? Toplasan bir ilçe stadyumunu doldurmayacak, 5 bin kişiyi geçmeyecek bir “seçkin” azınlık için, tüyü bitmemiş yetimin hakkı olan vergilerin milyarlarca lirasını buraya gömmek hangi mantıkla izah edilebilir?

Neredeyse tamamı personel giderinden oluşan bu devasa bütçe, kimin cebinden çıkıyor? Sabahın kör karanlığında işe giden asgari ücretliden. Ay sonunu getiremeyen, markette etiketlere bakarken yüreği sıkışan emekliden. Okulunda öğle yemeği yiyemeyen, karnı guruldayarak ders dinlemeye çalışan o masum öğrenciden çıkıyor.

Soruyorum size beyler; hangi asgari ücretli akşam iş çıkışı yorgun argın “Hadi bir arya dinleyeyim” diyor? Hangi emekli, maaşı kirasına yetmezken bale resitali izlemeye koşuyor?

Fildişi Kulelerden Halk Görünmüyor

Bu ülkede insanlar depreme dayanıksız tabutluk evlerde, her an büyük bir felaketi beklerken, kentsel dönüşüm için “kaynak yok” denilirken, 2025 bütçesinden 5,2 milyar lirayı sahnede dönen birkaç kişiye maaş olarak bağlamak, en hafif tabiriyle akıl tutulmasıdır.

Halk ekonomik krizin pençesinde can çekişirken, insanlar açlık sınırının altında “hayatta kalma” mücadelesi verirken; devletin kasasından finanse edilen bu lüks, halkın gerçeklerinden kopukluğun daniskasıdır. Bu bir sanat düşmanlığı değildir; bu bir öncelik hatasıdır, bu bir kaynak israfıdır.

Çözüm Net: Özelleştirin!

Bu dayatma artık son bulmalıdır. Devlet, halkın vergileriyle “elitist hobileri” finanse etmek zorunda değildir. Madem bu sanat dalları bu kadar kıymetli, madem bu kadar vazgeçilmez; o halde hodri meydan!

Derhal özelleştirin.

Seveni, tutkunu, hayranı kimse elini cebine atsın, biletini alsın, sponsorunu bulsun ve yaşatsın. İngiltere’de, Amerika’da bu işler nasıl yürüyorsa Türkiye’de de öyle yürüsün. Devletin görevi, vatandaşının karnını doyurmak, barınmasını sağlamak, çocuğunu okutmaktır; fildişi kulelerdeki mutlu azınlığa milyarlık bütçelerle resital sunmak değil.

Vergilerimizin bu şekilde çarçur edilmesine, halkın gerçeklerinden bu denli kopuk bir bütçe anlayışına artık “Dur” denilmeli. Çünkü bu milletin, 5,2 milyar liralık bir “gösteriye” değil; adalete, ekmeğe ve güvenli bir geleceğe ihtiyacı var.

Kime anlatabilirsiniz ki bunu? Vicdanı olan herkese!